Je moet al heel ver gaan in je passie voor kleine lettertjes, om, bij het lezen van de naam van Bill Price, meteen de link te leggen naar de band The Brains Behind Pa. Op zich een niet zo bekend combo, waar wij in een vorig leven nochtans veel lovende woorden voor over hadden.

Hun plaat Better for the Deal is intussen een dikke drie jaar oud, maar wordt in de villa H. nog geregeld in de cd-speler geschoven. Daar zijn goeie redenen voor, die eigenlijk ook gelden voor de soloplaat van Bill Price: de man heeft namelijk de gave songs te kunnen schrijven. Ergens op z’n website lazen we dat hij een beetje twijfelt over de reden waarom hij songwriter werd: ofwel was ’t omdat hij al redelijk jong vaststelde dat hij overal wel een mening over had, ofwel omdat hij rond diezelfde tijd tot de conclusie kwam dat hij voor eeuwig een middelmatige gitarist zou blijven. Wat mij betreft, maakt het totaal niet uit, om welke van beide redenen hij uiteindelijk besliste “in de muziek te gaan”. Althans, zolang hij platen blijft maken van het niveau van deze “Skeptic”.

Bill zegt beïnvoed te zijn door Dylan en The Beatles. Zo had ik het zelf ook kunnen bedenken: de melodieën flirten met pop, met  de helderheid en de vanzelfsprekendheid waarmee ook de Lennon-McCartney dat deden. De teksten van Price, gààn altijd wel ergens over: de man heeft de gave van het woord en kan vlijmscherp verwoorden wat hij haarscherp observeert.  Dingen waar elk van ons misschien wel eens even bij stilstaat, maar al even snel weer aan voorbijgaat, zijn voor Price voldoende inspiratie voor een song. Deelnemen aan een plaatselijke verkiezing, wordt meteen de aanleiding om een song te schrijven over de keuzes die je dag aan dag maakt, Bill kan het fenomeen beschrijven, waarbij je, in je droom, vanuit de hoogte de wereld en je eigen leven kan overschouwen, hij kan het vallen en opstaan van de mens portretteren en zoals het hoort tot de vaststelling komen dat de reis belangrijker is dan de bestemming. Enfin, Bill Price kan songs schrijven. Neem daarbij dat hij hier begeleid wordt door een hele competente band, waarin de accordeon van Garry Bole op gezette tijden het voortouw neemt, en je hebt meteen alle ingrediënten voor een boeiende plaat. Dat is “Skeptic” zeer zeker. Maar gaat u vooral zelf luisteren! (Dani)